چرم آرا یکی از اولین و مفیدترین اکتشافات بشر است. اجداد ما از چرم برای محافظت از خود در برابر عناصر استفاده می کردند. انسان بدوی حیوانات وحشی را برای غذا شکار می کرد، سپس از پوست آن لباس، کفش و چادرهای خام درست می کرد.
مانند آن زمان، پوست هایی که امروزه استفاده می شوند یک محصول جانبی هستند. حیوانات برای صنایع گوشت، لبنیات و پشم پرورش می یابند، نه برای پوستشان.
تقریباً نیمی از کل چرم تولید شده امروزه برای تولید کفش و حدود 25 درصد آن برای پوشاک استفاده می شود. اثاثه یا لوازم داخلی فقط حدود 15 درصد از کل محصول را می طلبد.
فرآیند دباغی از اوایل دهه 1900.
نقاشی های دیواری و آثار باستانی در مقبره های مصری که قدمت آنها به 5000 سال قبل از میلاد برمی گردد.
نشان می دهد که از چرم برای صندل، لباس، دستکش، سطل، بطری، کفن برای دفن مردگان و تجهیزات نظامی استفاده می شده است.
یونانیان باستان با استفاده از پوست درختان و برگ های خاصی که در آب خیس شده بودند برای حفظ چرم، فرمول های دباغی را توسعه دادند.
این اولین رکورد چرم دباغی شده گیاهی بود که در حدود 500 سال قبل از میلاد در یونان به یک تجارت جاافتاده تبدیل شد. چرم های گیاهی دباغی شده هنوز هم امروزه تولید می شوند و به عنوان یک ماده فعال در دباغه های مدرن باقی می مانند.
رومی ها از چرم برای کفش، لباس و تجهیزات نظامی از جمله سپر، زین و بند استفاده می کردند.
چرم به دلیل دوام و راحتی که دارد در طول تاریخ حمل و نقل و اسباب کشی برای نشیمنگاه مورد استفاده قرار گرفته است. این ماده همیشه بهترین ماده برای ساخت زین و چسب و همچنین کفش بوده است.
در قرون وسطی، چرم به عنوان روکش انتخابی صندلی های غذاخوری تبدیل شد، زیرا نگهداری از آن آسان بود و بوی غذا را جذب نمی کرد.
گسترش صنعتی شدن در قرن های 18 و 19 تقاضا برای انواع جدیدی از چرم ها، مانند چرم های کمربند برای رانندگی ماشین آلات را ایجاد کرد.
اختراع خودرو، تقاضا برای کفش‌های نرم‌تر و سبک‌تر با ظاهری شیک، و افزایش عمومی سطح زندگی، تقاضا برای چرم نرم، انعطاف‌پذیر و رنگارنگ را ایجاد کرد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.